چهارم شعبان مصادف با ۱۰ فروردین روز میلاد حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام، تحت عنوان روز جانباز نام گذاری شده است. حضرت ابوالفضل فرزند امام علی (ع) و امّ‌البنین (س) است. آن حضرت در جریان حرکت امام حسین (ع) از مدینه به مکه تا کوفه و کربلا، سرپرستی و سپهسالاری کاروان امام حسین (ع) را بر عهده داشت. ایشان در واقعه عاشورای سال ۶۱ هجری قمری در کربلا حماسه‌هایی آفرید که تاریخ نظیر آن را ندیده است. حضرت قمر بنی هاشم (ع) با پس زدن امان نامه امویان، بزرگترین درس وفاداری را در جامعه انسانی به نمایش و یادگار گذاشت.
عباس بن علی (ع) در روز عاشورا و در صحرای سوزان کربلا، با دیدن ناله از فرط عطش فرزندان امام حسین مشک آب را بر دوش گرفت و برای بزرگترین امتحان زندگی خود، عازم شریعه فرات و نهر علقمه شد. ساقی تشنگان حریم خدا، خود را به آب زلال فرات رساند، اما جرعه‌ای ننوشید. زیرا اباعبدالله الحسین (ع) و فرزندان وی تشنه بودند.
در راه برگشت، زمانی که مشک بر دوش، از شریعه فرات بیرون آمد، از هر طرف هدف حمله و تیرباران دشمن قرار گرفت و در همین حال کسی بر او حمله کرد و دست راستش را قطع کرد و حضرت مشک را با دست چپ گرفت، در حالی که تمام تلاش قمر بنی هاشم رساندن آب به تشنگان حرم بود، از سوی دیگر مورد حمله قرار گرفت و دست چپ او را هم قطع کردند. اما علمدار کربلا مقاومت کرد و مشک آب را بر دهان گرفت و حفظ نمود.
در این حال عمر بن سعد ندا داد که مشک را تیرباران کنند، تیری هم به چشم مبارک باب الحوائج (ع) اصابت کرد و لشکریان کفر و نفاق، عمودی آهنین بر فرق مبارک سر حضرت فرود آوردند و ساقی دشت کربلا بر زمین افتاد. امام حسین (ع) خود را به بالین علمدار سپاه و برادرش عباس (ع) رساند و او در آغوش برادر و مولای خویش، مظلومانه به شهادت رسید.
اینگونه بود که عباس علیه السلام بزرگ جانباز تاریخ انسانیت نام گرفت که صحنه کربلا را تجلیگاه ایثار و جانبازی نمود. فداکاری‌های برادر امام حسین در تاریخ بشر مانندی ندارد. دست حیدر آسای عباس علیه السلام شعر زیبای عشق و ایثار در راه ولایت را با خون سرخ بر زمین تفتیده، کربلا نگاشت، و راه و رسم عاشقی و شیوه جانبازی را به جهانیان آموخت.
انتهای پیام/
